Φτάσαμε αισίως στο φινάλε και της φετινής αγωνιστικής σεζόν με τον Παναιτωλικό να καταλαμβάνει τελικά μια θέση στα μεσαία στρώματα της βαθμολογίας, σαφώς χαμηλότερα από πέρυσι και κάνοντας τον απολογισμό καλό θα ήταν να πούμε δυο κουβέντες για τον κάθε παίκτη τη φετινή χρονιά που φεύγει όσον αφορά την αγωνιστική του παρουσία.

Ξεκινώντας από τον Κυριακίδη, σαφώς και δεν ξεκίνησε καλά τη σεζόν. Η εμμονή του Πόντες στις αρχές τον κράτησε στον πάγκο και όταν χρειάστηκε άρχισε με… γκέλες. Όχι για πολύ όμως καθώς στη συνέχεια και καθ’ όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος κράτησε σε πολλά ματς μόνος του όρθιο τον Παναιτωλικό πραγματοποιώντας απίθανες επεμβάσεις (με κορυφαίο παιχνίδι αυτό με τον Ατρόμητο στο Αγρίνιο) και γενικά εμπνέοντας μια σιγουριά και σταθερότητα που μας έκανε να… ξεχάσουμε τον Μπρακάλι. Με επτά πρωτιές στις… αποσκευές του (όσον αφορά τον mvp) είναι αναμφίβολα ο κορυφαίος του Παναιτωλικού για φέτος.

Ο αρχηγός Γ. Κούσας παρά τα 34 χρόνια του είχε και φέτος στα περισσότερα παιχνίδια μια σταθερή παρουσία μιας και η εμπειρία του μέτρησε σε πολλά παιχνίδια. Μετά το κακό ξεκίνημα και τις… πεντάρες και με τη έλευση του Ματζουράκη, ήταν ο γνωστός Κούσας καταφέρνοντας μάλιστα να βγάλει και ματς με μηδέν λάθη(!) αποτελώντας μια σαφώς αξιόπιστη λύση.

Ο Μάκος ξεκίνησε τη σεζόν ως αμυντικός μέσος και έδειξε δείγματα της κλάσης του από τις αρχές. Ίσως από τους λίγους που ξεχώρισαν στο μικρό διάστημα της παραμονής του Πόντες ενώ η έλευση Ματζουράκη τον καθιέρωσε ως στόπερ δίπλα στον Κούσα με τον έμπειρο παίκτη να έχει γενικά μια πολύ καλή παρουσία στα περισσότερα παιχνίδια και καλή χημεία με τον Κούσα.

Ο Μύγας ξεκίνησε στη γνωστή του θέση ως πλάγιος επιθετικός και η αλήθεια είναι ότι στις αρχές άκουγε τα… εξ’ αμάξης από την εξέδρα. Η καθιέρωσή του στο δεξί άκρο της άμυνας από τον «Ρουμάνο» και η πολύ δουλειά του νεαρού έφεραν τα καλύτερα αποτελέσματα με τον Μύγα να αναδεικνύεται σε πολλά ματς ως ο κορυφαίος της ομάδας κλειδώνοντας ουσιαστικά και τη θέση και αποτελώντας ασφαλώς μια εσωτερική μεταγραφή του Παναιτωλικού.

Ο Κέβιν σαφώς πιο βελτιωμένος σε σχέση με πέρυσι, ειδικά στο επιθετικό κομμάτι και στις σέντρες (όπου χώλαινε), έδειξε στα περισσότερα παιχνίδια μια συνέπεια και στα αμυντικά του καθήκοντα.

Ο Πάουλο χρειάστηκε αρκετό χρονικό διάστημα για να προσαρμοστεί, από τη στιγμή όμως που έδεσε για τα καλά με την ομάδα και ειδικά στα ματς του δευτέρου γύρου πραγματοποίησε πολύ καλές εμφανίσεις βγάζοντας μυαλό, ταλέντο και… πνευμόνια στο τερέν. Ασφαλώς από τους πολύ καλούς του φετινού Παναιτωλικού αν και… χασογκόλης που για βραζιλιάνο δεν επιτρέπεται.

Ο Παπάζογλου ξεκινώντας ως παρτενέρ του Κούσα και ελέω… Πόντες δεν ήταν ο γνωστός Παπάζογλου που γνωρίζαμε από το παρελθόν. Ο καθιέρωσή του ως αμυντικός μέσος μπροστά από τα δύο στόπερ του άλλαξε εντελώς την εικόνα με τον έμπειρο αμυντικό να πραγματοποιεί εξαιρετικά παιχνίδια ως επί το πλείστον και τελικά η απουσία του στα τελευταία ματς να κοστίζει αρκετούς βαθμούς στους αγρινιώτες. Με λίγα λόγια, υπέρ απαραίτητος.

Ο Ουάρντα έδειξε ότι είναι ο ποιοτικότερος ίσως παίκτης της ομάδας (μετά και τη φυγή του Βιγιαφάνιες). Χωρίς να χρειαστεί ιδιαίτερο διάστημα προσαρμογής, ξεδίπλωσε από νωρίς το ταλέντο του και σε αρκετά παιχνίδια πήρε την ομάδα πάνω του σημειώνοντας και κάποια καθοριστικά γκολ. Με οκτώ αγαλματάκια στις… αποσκευές του «μονομαχεί» με τον Κυριακίδη για τον πολυτιμότερο παίκτη της σεζόν.

Ο Ρουσκουσέδα που φέτος «ήταν η χρονιά του» (μετά τη φυγή του Μαρτίνες) πήρε πολλές ευκαιρίες από τους προπονητές του, σε κανένα παιχνίδι όμως δεν κατάφερε να δείξει το κάτι παραπάνω μη δικαιώνοντας τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί προς το πρόσωπό του.

Ο Κάπελ ήταν και φέτος το γνωστό… ελάφι δείχνοντας στα περισσότερα ματς ακριβώς το ίδιο καλό πρόσωπο όπως και πέρυσι και αναμφίβολα η παρουσία του κρίνεται θετική.

Ο Μαρκόβσκι σημείωσε σαφώς περισσότερα γκολ από τους προκατόχους του Άλβες και Μορένο (οκτώ έναντι πέντε και πέντε) και έδειξε μεγάλη αγωνιστικότητα και πάθος στα περισσότερα παιχνίδια κάνοντας παράλληλα και πολύ βρώμικη δουλειά. Σε κάποια ματς όμως αποδείχθηκε ανέλπιστα… χασογκόλης με χάι λάιτ την απίστευτη ευκαιρία από το ένα μέτρο προ κενής εστίας στη Ν. Σμύρνη. Ως γενικό συμπέρασμα πάντως η παρουσία του ήταν πολύτιμη.

Ο Κουτρομάνος αγωνίστηκε σε αρκετά παιχνίδια είτε ως δεξιός οπισθοφύλακας είτε ως αμυντικός μέσος μα δεν έδειξε σε καμία περίπτωση ότι ήταν ο Κουτρομάνος του παρελθόντος. Σαφώς με τη γνωστή του μαχητικότητα και θετικές επεμβάσεις, μα με επίσης αρκετά λάθη και μια ανόητη αποβολή εκείνη στην Κομοτηνή στο πρώτο μέρος στο πολύ κρίσιμο ματς με τον Πανθρακικό που ευτυχώς δεν στοίχισε.

Ο Μουνιός αποκτήθηκε τον Ιανουάριο και έδειξε καλά στοιχεία στο διάστημα που αγωνίστηκε με κορυφαίο του παιχνίδι αυτό με τη Λειβαδιά στο Αγρίνιο όπου «καθάρισε» με δυο δικά του γκολ. Αναμφίβολα, θα κριθεί τη νέα χρονιά.

Ο Φερέιρα αν και ήρθε με πολύ βαρύ βιογραφικό στο Αγρίνιο δεν κατάφερε να δώσει το κάτι παραπάνω στα παιχνίδια που αγωνίστηκε (και δεν ήταν και λίγα) με τη δικαιολογία της προσαρμογής και αποχής από τους αγωνιστικούς χώρους πριν υπογράψει στον Παναιτωλικό να είναι… υπέρ του. Περιμένουμε πολλά περισσότερα στο νέο πρωτάθλημα.

Ο Κλέσιο που συμπλήρωσε την τριάδα των ξένων τον Γενάρη δεν πήρε πολύ χρόνο συμμετοχής. Σε όσα παιχνίδια αγωνίστηκε πάντως έδειξε ότι έχει τρομερή έκρηξη και ταχύτητα ενώ και το νεαρό της ηλικίας του καλλιεργεί προσδοκίες για… λαβράκι που αναμένουμε να δούμε στο προσεχές πρωτάθλημα.

Ο Παπουτσογιαννόπουλος ήταν από τους μεγάλους άτυχους μιας και ο σοβαρός τραυματισμός του τον άφησε εκτός για μεγάλο χρονικό διάστημα του πρωταθλήματος με αποτέλεσμα να αγωνιστεί σε λίγα παιχνίδια.

Ο Βασιλείου που πήρε σαφώς περισσότερες ευκαιρίες σε σχέση με πέρυσι (έστω και ως αλλαγή) δεν κατάφερε ποτέ να πείσει ότι δικαιούταν κάτι παραπάνω από τον… πάγκο της ομάδας.

Ο νεαρός Βασιλούδης πήρε φέτος το βάπτισμα του πυρός και αν για κάτι μπορούμε να τον θυμόμαστε είναι για το ποδοσφαιρικό θράσος που έβγαλε στα παιχνίδια που αγωνίστηκε. Δείχνει ότι έχει όλο το μέλλον μπροστά του αρκεί να δουλευτεί και να δουλέψει σωστά.

Ο Χαντάκιας έκανε ντεμπούτο στο δυσκολότερο ματς της χρονιάς στο Καραϊσκάκη απέναντι στον Ολυμπιακό και στο ημίχρονο που αγωνίστηκε είχε εξαιρετική παρουσία. Περίμενε υπομονετικά στη συνέχεια την επόμενη ευκαιρία του, ο Ματζουράκης του την έδωσε και εκείνος την άρπαξε απ’ τα μαλλιά. Στα χαι λάιτ του το ματς με την ΑΕΚ όπου εξαφάνισε τον Αραβίδη όντας από τους κορυφαίους του παιχνιδιού. Έχει επίσης περίσσιο θράσος και το μόνο που του μένει είναι η δουλειά.

Ο Ρουμπουλάκου χρησιμοποιήθηκε περισσότερο στα τελευταία παιχνίδια του δευτέρου γύρου και έδειξε ότι έχει περισσότερο επιθετικές παρά αμυντικές αρετές με καλή τεχνική και σέντρα.

Ο Αλεξίεβιτς που ήρθε το Γενάρη ξεκίνησε ορεξάτος, οι συνεχείς τραυματισμοί όμως δεν του έδωσαν την ευκαιρία να αγωνιστεί σε πολλά παιχνίδια.

Ο Στεφανάκος ήταν η πρώτη επιλογή του Πόντες και αγωνιζόμενος στα παιχνίδια στις αρχές της περιόδου δεν απέδειξε ότι δικαιούταν κάτι περισσότερο από τον πάγκο και την… εξέδρα (από τη στιγμή που αποκτήθηκε ο Περέιρα) καθώς με εξαίρεση το ματς στην Τρίπολη (όπου και εκεί δεν ήταν απόλυτα σταθερός) στα υπόλοιπα παιχνίδια έκανε τη μία γκέλα πίσω από την άλλη…

Ο Περέιρα που αποκτήθηκε τον Ιανουάριο έμεινε – ελέω Κυριακίδη- στον πάγκο και ο Ματζουράκης του έδωσε τη φανέλα βασικού στο τελευταίο ματς στο Καυτατζόγλειο όπου και έδειξε –πέραν των φυσικών προσόντων του- σταθερότητα. Ανάλογα με τα… κέφια του Κυριακίδη, θα κριθεί και τη νέα σεζόν.

Ο Κόρσιενς ήταν ωσεί παρών μιας και τον περισσότερο χρόνο ήταν μονίμως τραυματίας και όταν ξεπέρασε τα προβλήματά του ο προπονητής του δεν τον εμπιστεύτηκε μιας και συνολικά αγωνίστηκε μόλις 30 λεπτά σε μια ολόκληρη χρονιά.

Ζαρκάδας και Κωνσταντινόπουλος πήραν και αυτοί φέτος το βάπτισμα του πυρός αγωνιζόμενοι 14 και 7 λεπτά αντίστοιχα.

Από τους… φευγάτους εκείνον που ασφαλώς θυμόμαστε περισσότερο ήταν ο Λούκας Βιγιαφάνιες που έκανε εξαιρετικό πρώτο γύρο (ο οποίος και αποτέλεσε το διαβατήριό του για τον Παναθηναϊκό) προλαβαίνοντας να σημειώσει πέντε γκολ κρίνοντας παιχνίδια υπέρ του Παναιτωλικού, να μοιράσει τρεις ασίστ και πολλές… σακούλες στους αντιπάλους του. Ασφαλώς η απώλειά του στοίχησε.

Αρνητική έκπληξη ήταν ο Ντιέγκο Μπεχαράνο που δεν είχε καμία σχέση με τον περσινό σούπερ Ντιέγκο ενώ και ο έτερος (ξάδερφος) Ντάνι κυμάνθηκε σε ρηχά νερά με αποτέλεσμα να δοθούν δανεικοί σε ομάδες της χώρας τους.

Ρομέρο και Καμαρά ήρθαν, είδαν και… απήλθαν. Ο πρώτος πάντως πρόλαβε να σημειώσει ένα γκολ (αυτό με τη Βέροια στο Αγρίνιο) που σήμαινε βαθμός για τον Παναιτωλικό, δεν κατάφερε να εγκλιματιστεί όμως ποτέ με αποτέλεσμα να αποχωρήσει. Ο αγαπημένος Ανρί, όσο κι αν μεγάλωσε, δεν άντεχε τον πάγκο και προτίμησε να αποχωρήσει για τον Απόλλωνα…

Όσον αφορά τους δυο προπονητές, ο Ματζουράκης παρέλαβε μια ομάδα εντελώς αδούλευτη και απροπόνητη από τον προκάτοχό του Πόντες και με τα ίδια σχεδόν υλικά κατάφερε να μεταμορφώσει τον Παναιτωλικό βγάζοντας παράλληλα και νέους παίκτες. Του ανήκουν πολλά εύσημα.

Perry