Όποιος είναι «μπασκετικός», γεννημένος στις αρχές του ’90 και πριν,  αποκλείεται να μην έχει ακούσει για τον μπασκετμπολίστα Χρήστο Μυριούνη. Ένας παίκτης που κατά γενική ομολογία ήξερε «πολύ  μπάσκετ» και που παρότι στέφτηκε πρωταθλητής Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό το 1996, πάντα θα τον συνοδεύει η υποσημείωση ότι ίσως μπορούσε να κάνει κάτι μεγαλύτερο, να μείνει πιο βαθιά χαραγμένος στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Ο σημερινός προπονητής του Α.Ο.Αγρινίου δεν τα αρνείται όλα τα παραπάνω αλλά έχει την δική του θεώρηση,  καθώς τον βρίσκουμε λίγο πριν την απογευματινή προπόνηση της ομάδας του στο ΔΑΚ Αγρινίου. «Από τη μία συνέβαλαν οι πολλοί δύσκολοι τραυματισμοί που είχα» εξηγεί , «στο να μην παίξω το μπάσκετ που ίσως να μπορούσα. Μην ξεχνάς ότι σταμάτησα το μπάσκετ στα 29 μου χρόνια μετά από τρία χειρουργεία στην σπονδυλική στήλη για κήλες. Τελευταία μου μεγάλη ομάδα ήταν ο Άρης το μακρινό 2000. Από την άλλη νομίζω ότι η δική μου σωματοδομή ήθελε περισσότερη δουλειά και η φουρνιά μας(εννοεί τη σειρά  των Οικονόμου, Αλβέρτη, που μεταγράφηκαν την ίδια εποχή στον Παναθηναϊκό) τα πρώτη δύο χρόνια έπεσε πάνω σε έναν εξαιρετικό κύριο μεν, τον Παβλίσεβιτς, που όμως δεν μας δούλεψε ιδιαίτερα. Αυτό εμένα μου βγήκε αργότερα αν και δεν ξέρω σίγουρα που θα κατέληγα με περισσότερη προπόνηση εκείνα τα χρόνια. Πάντως δεν έχω παράπονο, 25 χρονών πήρα ευρωπαϊκό, κύπελλα, διεκδίκησα κι ένα με τον Απόλλωνα, έπαιξα με τον Γκάλη και τους άλλους μεγάλους στην εθνική, έκανα πράγματα που χωράνε σε μεγαλύτερης διάρκειας καριέρα».

Για τον Μυριούνη ο Γιάννης Ιωαννίδης έχει πει ότι αν είχε πέσει στα δικά του χέρια τα πρώτα του χρόνια θα έκανε άλλη καριέρα, ενώ ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, παροιμιώδης γκαντέμης των ελληνικών γηπέδων στο θέμα των τραυματισμών, είχε πει το περίφημο «αφού κατάφερα να ξεπεράσω και τον Μυριούνη σε σοβαρούς τραυματισμούς, είμαι για το Γκίνες»! «Πάντως», λέει ο κόουτς, πλέον, Μυριούνης, «το να γυρνάς σπίτι και να είσαι μόνιμα με πόνους είναι κάτι που το καταλαβαίνουν μόνο οι δικοί σου. Εγώ παντρεύτηκα μικρός, στα 24, έκανα και παιδί γρήγορα και θυμάμαι μέχρι να σταματήσω να είμαι συνεχώς στα πρόθυρα να βάλω τα κλάματα μετά την προπόνηση από τους πόνους».

Γι’ αυτό όπως αναφέρει στο «Γεγονός», το ταλέντο δεν αρκεί, χρειάζεται η δουλειά και να πέσεις σε κάποιον που να ασχοληθεί πολύ μαζί σου. Ο ίδιος χαίρεται που είναι κοντά στους παίκτες, βγαίνει μαζί τους αλλά προσπαθεί να είναι και δίκαιος ώστε να έχουν κίνητρο και οι παλιότεροι παίκτες που έχουν μάθει να δουλεύουν ενδεχομένως αλλιώς. Είπαμε κίνητρο; Πως το περιγράφει για τον ίδιο και την ομάδα του;

«Αν μιλάμε για στόχο φέτος αυτός είναι η γρήγορη παραμονή και μετά βλέπουμε. Το κίνητρο για τα παιδιά είναι μεγάλο, ακόμα και για τους πιο παλιούς. Η Β’ Εθνική είναι μεγάλη κατηγορία και όπως έχει πάει πλέον το πράγμα, από θέμα ενδιαφέροντος,  μπορεί κανείς να πει ότι το πρωτάθλημα της Α2 θα είναι το πλέον δυνατό. Από κει και πέρα, εγώ λέω στους παίκτες μου ότι τα λάθη τους θα τα δουν, όπως συνέβη και σε μένα, αν μια μέρα προπονήσουν οι ίδιοι. Εγώ θυμάμαι έπαιζα 38 λεπτά π.χ. με τον Αλεξανδρή και με έβγαζε ένα λεπτό να ξεκουραστώ και «στράβωνα». Ευτυχώς τα παιδιά έχουν πολύ καλή νοοτροπία και μπορώ κι εγώ να λειτουργώ με το δικό μου παράδειγμα. Πάντως για μένα είναι καλό ότι πήρα μια ομάδα από τον Διαμαντάκο στρωμένη και με πλήρη ενημέρωση από εκείνον για το τι θα βρω. Άλλωστε ο ίδιος μεσολάβησε για να έρθω στο Αγρίνιο».

Στο μεταξύ  η διοίκηση του Α.Ο. Αγρινίου φαίνεται να έχει πλάνο: «Ναι αυτό είναι ο Αγρινιώτικος κορμός. Έχουμε φέτος εννιά Αγρινιώτες και του χρόνου θα πάμε και παραπάνω. Για να γίνει κάτι τέτοιο, βέβαια, πρέπει να έχεις και τους κατάλληλους παίκτες και εμείς τους έχουμε. Είμαι πολύ ικανοποιημένος από τα παιδιά και από το πλάνο, είναι από μόνο του ένα  κίνητρο. Εκτός των  άλλων, η πόλη βρίσκει αιτία να ασχοληθεί με την ομάδα, το καταλαβαίνουμε κι εμείς στις συναναστροφές μας. Το βλέπουμε στο γήπεδο όπου έρχεται κόσμος που δεν ερχόταν παλιότερα, το βλέπουμε και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ομάδα οι τοπικοί επαγγελματίες και οι επιχειρήσεις σε μια εποχή που, κακά τα ψέματα, η κρίση δεν αφήνει περιθώρια για να πετάς τα λεφτά σου. Αλλά υπάρχει στόχος, υπάρχουν παίκτες, η κατηγορία έχει μεγάλη προβολή, υπάρχει το τοπικό στοιχείο και φυσικά υπάρχει και η τρέλα της διοίκησης που βάζει λεφτά από την τσέπη της. Με  τα παραπάνω η όλη προσπάθεια αξίζει κι αυτό βγαίνει μέσα στο γήπεδο, γιατί θες να δικαιώσεις την προσπάθεια».

Ναι, αλλά δεν είναι μεγάλο το χάσμα της επαρχίας με τη χλιδή, τους τίτλους τις παραστάσεις των «μεγάλων σαλονιών»; «Αυτή είναι μια ερώτηση πολύ συχνή στο Αγρίνιο, πρέπει να πω. Για μένα το περιβάλλον της επαρχίας είναι ιδανικό. Έχω κάνει στην Πρέβεζα που είναι και η καταγωγή μου, ανεβάζοντας την Νικόπολη, έχω κάνει στον Βόλο, στο Ηράκλειο. Το Αγρίνιο δεν είναι μικρή πόλη. Και κακώς νομίζετε ότι κάποια πράγματα, όπως η ασυνεννοησία που έχουν οι παράγοντες μεταξύ τους, συμβαίνουν μόνο εδώ. Όπου και να έχω πάει έχουν αντίστοιχα προβλήματα. Στο Ηράκλειο μας την έπεφταν οι οπαδοί του ΟΦΗ γιατί εμείς είχαμε τον Παπακαλιάτη που έβαζε λεφτά στην ομάδα και είχαμε πάει στην Α1 με πολύ καλή παρουσία. Παντού συμβαίνουν αυτά. Εκείνο που είναι εδώ πρωτόγνωρο είναι οι υπερβολικά πολλές ομάδες που όλες έχουν το δικό τους φυτώριο και όλοι μαζί προσπαθούμε να κάνουμε προπόνηση στο ίδιο γήπεδο! Δεν έχω ξανασυναντήσει πόλη τέτοιου μεγέθους με τόσες πολλές ομάδες μπάσκετ. Υποθέτω ότι έχει να κάνει και με τον κόσμο που προσελκύει κάθε ομάδα όπως και με τον αριθμό των παιδιών, κάτι που δεν είναι κακό εκτός αν  γίνεται αυτοσκοπός το ποιος θα έχει τους πολλούς. Με αποτέλεσμα μερικοί να στραβώνουν γιατί πήγε πέντε και δέκα και δεν έχει τελειώσει ακόμα η ομάδα Β’ Εθνικής που προπονείται. .. Στο μεταξύ, δεν νοείται τέτοια κατηγορία να μην κάνει ένα δίωρο προπόνησης άνετο και να πρέπει να τελειώσει σε μια ώρα κι ένα τέταρτο! Αλλά τώρα νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου να τελειώσει το γήπεδο στην Αερογέφυρα που θα αποφορτίσει την όλη κατάσταση και θα μας δώσει χώρο και χρόνο».

Σημειωτέον, ο κόουτς του Α.Ο. Αγρινίου δηλώνει ικανοποιημένος από την στήριξη στο ΔΑΚ, από την συμμετοχή των ανθρώπων του ακόμα και στην εκγύμναση των παικτών, όπως και την παρουσία της Δημοτικής Αρχής. Αλλά που βλέπει να μπαίνει ο πήχης αν όλα πάνε καλά τη φετινή χρονιά;

«Κοίταξε, υπάρχουν τρεις ομάδες, ο Αίολος Αστακού, ο Γυμναστικός στη Λάρισα και η Καστοριά που έχουν μπάτζετ πάνω από 300 χιλιάδες. Εμείς έχουμε ένα μπάτζετ 70-80 χιλιάδων και μας βοηθά η εντοπιότητα πολλών παικτών να κρατάμε τα έξοδά μας ισορροπημένα. Ο Αστακός για παράδειγμα έχει παίκτες με μεγάλη πείρα από ακόμα παραπάνω και θα είναι αποτυχία αν δεν ανέβει. Αλλά έχω αμφιβολίες αν αυτό είναι βιώσιμο. Πόσο μπορεί ένας επιχειρηματίας, όσα λεφτά και να έχει, να συντηρεί μια ομάδα με τόσο μικρή αγορά; Ανεβαίνοντας κατηγορία τα μπάτζετ δεν έχουν καμία σχέση πλέον. Αντίθετα το Αγρίνιο είναι μια πόλη που μπορεί άνετα να αντέξει μια ομάδα σε τοπ επίπεδο και κατηγορία. Δεν μπορώ να υποδείξω εγώ πως θα γίνει αυτό, αλλά φυσικά θα ήθελα πολύ να δουλέψω ένα τέτοιο πλάνο σε μια πόλη που έχει την δυνατότητα να έχει μια μεγάλη ομάδα στο ποδόσφαιρο, όπως τον Παναιτωλικό και, γιατί όχι, το ακριβώς αντίστοιχο στο μπάσκετ. Ειδικά τώρα που ο ΑΟΑ έχει δείξει τον δρόμο…»