Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όμως μέχρι 16 χρονών δεν υπήρξε Πάσχα και καλοκαίρι που δεν πέρασε στην Ποταμούλα, δίπλα στους παππούδες και τις γιαγιάδες της, αφού από εκεί κατάγονται και οι δύο γονείς της. Αυτή την πλευρά της, την παιδική, την ανέμελη ,θυμάται η Ζέτα Μακρυπούλια και από τον τόνο της φωνής της καταλαβαίνει κανείς πόση  ομορφιά κρύβει αυτό το ταξίδι της στις αναμνήσεις από την ιδιαίτερη πατρίδα της. Για τους κατοίκους του χωριού είναι το καμάρι τους. Η Ζέτα που αγαπά όλη η Ελλάδα. Η ηθοποιός, η παρουσιάστρια, η … «περιζήτητη». Εκείνη που μέσα στα χρόνια απέδειξε πως δεν ήταν μόνο οι συγκυρίες, αλλά ήταν πάνω από όλα το όνειρο, η όρεξη, το ταλέντο -κι ας το αμφισβήτησαν κάποιοι-, η υπομονή και η επιμονή  της που την έκαναν να φτάσει εκεί που είναι σήμερα και που της δίνουν ώθηση να προσπαθήσει για ακόμη περισσότερα.

Τα τελευταία δύο χρόνια πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Ήρθες και θα μείνεις» των Ρενέ Τέιλορ και Τζόζεφ Μπολόνια δίπλα στον Γρηγόρη Βαλτινό .

Μια παράσταση που ανέβηκε στο θέατρο Ιλίσια , ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη και το τελευταίο διάστημα κερδίζει το χειροκρότημα σε διάφορες πόλεις ανά την Ελλάδα. Επόμενος σταθμός το Αγρίνιο,  αφού το» Ήρθες και θα μείνεις» στις 4-6 Μαρτίου θα ανέβει στην αίθουσα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου. Με αφορμή την -οσονούπω- άφιξή της στο Αγρίνιο, όπου για πρώτη φορά έρχεται για να παρουσιάσει κάποια της δουλειά, η Ζέτα Μακρυπούλια παραχώρησε συνέντευξη στο «Γεγονός» και μίλησε για τα παιδικά της χρόνια στο πανέμορφο χωριό του δήμου Αγρινίου απ” όπου κατάγεται, το πως θα φαντάζονταν τη ζωή της εκεί, την αμφισβήτηση που δέχθηκε στο παρελθόν, την οικονομική κρίση και το πως εκείνη την αντιλαμβάνεται, την ηρωίδα της και τη συνεργασία της με τον Γρηγόρη Βαλτινό.

-Ποια είναι η σχέση σου σήμερα με την ιδιαίτερη πατρίδα σου; Επισκέπτεσαι συχνά την Ποταμούλα; Τι αναμνήσεις έχεις από εκεί;

Μιλάμε για τον τόπο καταγωγής μου, τις ρίζες μου, το μέρος που όποτε ερχόμουν αισθανόμουν την απόλυτη ελευθερία… Μια ζωή κοντά στη φύση που αυτό το μέρος μου πρόσφερε, κάτι που δεν μπορούσε ποτέ να μου προσφέρει η Αθήνα .Χαίρομαι που κατάγομαι από ένα χωριό και έχω ζήσει κοντά στη φύση. Έχω πάρα πολλές αναμνήσεις, μπορώ να μιλάω ώρες για την παιδική μου ηλικία, για το χωριό μου, για τη γιαγιά μου, για τα… πρόβατα , για τον καπνό… Θυμάμαι ένα καλοκαίρι είχαμε πάει στο χωράφι του παππού  μου ,που είχε καπνά, και βοηθούσα κι εγώ στο μάζεμα, το αρμάθιασμα… Γενικά έχω κάνει πολλές δουλειές που μάλλον θεωρούνται αγροτικές  και τις έκανα πάντα με μεγάλη χαρά, γιατί ήταν αυτό το διαφορετικό, αυτό που με έφερνε κοντά στη φύση, που με έκανε να μη φοβάμαι, με έκανε να απολαμβάνω ωραία ηλιοβασιλέματα, ωραία καλοκαίρια, να παίζω στα ρέματα , στα πλατάνια… Άπειρες αναμνήσεις και λυπάμαι τόσο πολύ που άργησα να έρθω με κάποια θεατρική παράσταση εκεί.

Δυστυχώς δεν μπορώ να έρχομαι πια τόσο συχνά όσο παλαιότερα, γιατί και η ίδια η ζωή σε πάει σε άλλα μονοπάτια. Όμως έρχομαι. Όχι κάθε χρόνο αλλά κάθε φορά που βρίσκω την ευκαιρία είτε κάνοντας μια στάση καθ” οδόν για κάποια δουλειά, είτε για χαλάρωση, είτε για να δω τη γιαγιά μου που εξακολουθεί και ζει εκεί.

Τα πράγματα άλλαξαν, όμως αυτό το μεταβατικό στάδιο δεν ήταν εύκολο. Θυμάμαι ότι το πρώτο Πάσχα που ήμουν κάπου αλλού με την παρέα μου και όχι στο χωριό μου ήταν πολύ μελαγχολικό για μένα. Μου έλειπε πάρα πολύ το χωριό μου, οι γονείς μου, οι συνήθειές μας, η Ανάσταση στην εκκλησία, το αρνί την άλλη μέρα … Ήταν πολύ διαφορετικά εκεί που είχα επιλέξει να πάω και πάντα με έπιανε μια μελαγχολία τα πρώτα χρόνια που έλειπα από το χωριό.

-Έχεις σκεφθεί ποτέ πως θα ήταν η ζωή σου στην επαρχία; Αν  δηλαδή δεν έφευγαν ποτέ οι γονείς σου για την Αθήνα , αν μεγάλωνες εδώ… Θα μπορούσες να μείνεις μόνιμα ή θα ήταν αυτοσκοπός ή φυγή για την Πρωτεύουσα και το όνειρό σου;

-Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί. Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ διαφορετική. Δεν ξέρω αν ποτέ θα είχα το θάρρος να πω «φεύγω για να πάω να γίνω ηθοποιός στην Αθήνα», δεδομένου ότι και εκεί άργησα να το «ψελλίσω», αφού ήμουν πάντα ένα πολύ κλειστό παιδί που δεν εξωτερίκευε τα θέλω του και τα όνειρά του… Σίγουρα θα έκανα ότι κάνουν οι άνθρωποι που ζουν στο χωριό , ότι έχει να κάνει με τα ζώα και με τα χωράφια, θα είχα γίνει σίγουρα… εξπέρ σε όλα αυτά! Ίσως κάποια στιγμή με το σχολείο να άλλαζαν τα πράγματα. Από τη στιγμή που θα αναγκαζόμουν να πάω σχολείο στο Αγρίνιο, αφού στο χωριό μου πλέον δεν υπάρχει ούτε δημοτικό, και αργότερα κάπου αλλού για να σπουδάσω, πιστεύω ότι έτσι κάπως θα ερχόταν και η Αθήνα ή κάποια άλλη πόλη.

-Μίλησέ μας λίγο για την ηρωίδα του έργου

Η ηρωίδα είναι η Λώρα Μπλάου . Είναι μια ηθοποιός που μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να κάνει αυτά που ονειρεύεται στο θέατρο και δυστυχώς ούτε και στην προσωπική της ζωή. Ένα κορίτσι πολύ ζωντανό και αισιόδοξο, που δεν του έρχονται τα πράγματα όπως τα ονειρεύεται. Η παράσταση διαδραματίζεται μια μέρα που εκείνη, το προηγούμενο βράδυ ,έχει δει ένα όνειρο που θεώρησε σημαδιακό και έχει αποφασίσει ότι πρέπει να κάνει κάτι, να ζητήσει κάτι από το σύμπαν. Είτε να βρει επιτέλους μια δουλειά, είτε να γνωρίσει τον έρωτα της ζωής της. Πάει λοιπόν σε οντισιόν για μια διαφήμιση στην τηλεόραση και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να πάρει αυτή τη δουλειά. Εκεί ξεκινά ένα δικό της παραλήρημα – αφού είναι παραληρηματικός άνθρωπος, που το μυαλό της φεύγει από σκέψη σε σκέψη και εκφράζει τα πάντα , δεν αφήνει τίποτα κρυφό- και εκεί γνωρίζει τον σκηνοθέτη της παράστασης, με τον οποίον καταλήγουν , με κάποιον τρόπο, σπίτι της. Αποφασίζει λοιπόν με διάφορους… ανορθόδοξους τρόπους, να τον κρατήσει εκεί και να τον κάνει να την ερωτευτεί.

-Είναι λίγο απελπισμένη…

Δεν είναι μόνο η απελπισία που την οδηγεί, νομίζω ότι είναι πιο πολύ η άγνοια κινδύνου που έχει, η θέληση να ζήσει τη ζωή και κάθε της κύτταρο να είναι ζωντανό. Πιο πολύ την οδηγεί αυτό το «ένστικτο» παρά η απελπισία… Ο έρωτας που γεννιέται είναι υπαρκτός, δεν το κάνει απλά επειδή νιώθει μόνη.

-Έχεις εντοπίσει κοινά στοιχεία με τον δικό σου χαρακτήρα; Ένιωσες ποτέ , στο επαγγελματικό κομμάτι , «απελπισμένη» θέληση να τα καταφέρεις , μετά από κάποια δυσκολία;

Τα πράγματα δεν ήταν για εμένα ρόδινα από την αρχή. Προσπάθησα και κόπιασα πάρα πολύ και έτσι γίνεται δυστυχώς σε αυτή τη δουλειά, δεν είναι κάτι που έπαθα μόνο εγώ. Όταν τελείωσα τη σχολή μου γύρω στα 20 και μέχρι το «Παρά πέντε», αν το βάλουμε σαν ένα «μαξιλαράκι» που με βοήθησε να γίνω πιο γνωστή και να διεκδικήσω άλλες δουλειές, είχαν περάσει και επτά χρόνια περίπου . Κάθε χρόνος είχε μια αγωνία για το πότε θα τα καταφέρω, πότε θα μπορέσω να συνεργαστώ με κάποιους ανθρώπους που ήθελα ή να κάνω ένα συγκεκριμένο θέατρο που ήθελα. Απλά δεν είχα την τόλμη αυτής της κοπέλας… Ήμουν πολύ πιο low profile και απλώς περίμενα τη ζωή να μου τα φέρει. Δεν έκανα όλα αυτά που κάνει η ηρωίδα. Σε ότι αφορά τα κοινά στοιχεία με τη Λώρα, έχω να πω ότι , σε κάθε ρόλο, στην αρχή δεν είναι σκοπός μου να τα ψάξω. Πρώτα ψάχνω να βρω τι χαρακτήρας είναι αυτός . Πολλές φορές μπορεί να υπάρχουν κοινά στοιχεία με εσένα και να τα βρεις αργότερα, αφού αυτά δεν είναι τα πρωταρχικά στοιχεία του χαρακτήρα σου. Η ενέργεια που έχει αυτή η κοπέλα, είναι «δική μου» ενέργεια, που μπορεί να μη τη βγάζω τόσο στο αν θέλω να διεκδικήσω, ας πούμε,  μια δουλειά, όμως στα προσωπικά κομμάτια της ζωής μου, η τρέλα της και όλο αυτό που το μυαλό της πηδάει από πράγμα σε πράγμα είναι δικό μου κομμάτι. Όμως αυτά εγώ τα δείχνω σε πολύ προσωπικές μου στιγμές . Σε αυτό τον ρόλο λοιπόν , βλέπετε κι ένα πολύ πολύ προσωπικό μου κομμάτι. Μια προσωπική μου τρέλα που τη βγάζω σε πολύ δικούς μου ανθρώπους.

-Μιλήσέ μας για τη συνεργασία σου με τον Γρηγόρη Βαλτινό. Έχεις κατά καιρούς μιλήσει για μια ιδιαίτερη φιλία που αναπτύχτηκε μέσα από τη συνεργασία αυτή…

Ευγνωμονώ τον Θεό που έτυχε  να συναντήσω τον Γρηγόρη. Μέσα από αυτή τη δουλειά, πολλές φορές γνωρίζουμε ανθρώπους που καταφέρνουμε να περνάμε καλά και να συνεργαζόμαστε όμορφα, αλλά η σχέση με τον Γρηγόρη ήταν ένα μεγαλύτερο «πακέτο». Μέσα από αυτή τη σχέση που έχει δημιουργηθεί , στο πλαίσιο μιας παράστασης με δύο άτομα, απελευθερώθηκα σε πάρα πολλά σημεία, με βοήθησε να πιστέψω σε εμένα πάρα πολύ αυτή η παράσταση και ο Γρηγόρης προσωπικά και για αυτό τον ευχαριστώ και θα τον ευχαριστώ για πάντα…Μου «ξεκλείδωσε» κάποια κομμάτια που δεν ξέρω ακόμη πότε θα ξεκλείδωναν…     Εδώ έγινε και κάπως … αναγκαστικά, αφού όταν είναι δύο άτομα πάνω στη σκηνή, δεν μπορείς να σκεφτείς ούτε την έκθεση, ούτε τις προσωπικές σου φοβίες, ούτε την ανασφάλεια σού. Εκεί είναι «ο σώζον εαυτό σωθήτω» , οπότε μπαίνεις και απλά υπηρετείς αυτό που πρέπει να κάνεις. Προσωπικά θα μπορούσα και πριν από κάποια χρόνια να το κάνω, αλλά επειδή είναι έτσι ο χαρακτήρας μου θέλω περισσότερο χρόνο. Ο Γρηγόρης ήταν «σωτήρας» σε αυτό, με βοήθησε να αντιμετωπίσω έναν ρόλο με πολλές εναλλαγές και πολύ μεγάλη γκάμα , με άφησε ελεύθερη, άκουσε πολλές δικές μου προτάσεις , υιοθέτησε κάποιες και γενικά έχουμε μια συνεργασία επί ίσοις όροις κάτι που είναι δύσκολο να γίνει με ηθοποιούς που είναι 30 χρόνια στον χώρο. Και αυτό δείχνει και το μεγαλείο του, τη γενναιοδωρία του και το πόσο θέλει να αφήσει χώρο σε νέους ανθρώπους να κάνουν αυτά που ονειρεύονται. Και εκείνος φυσικά να εξελιχτεί από τη νέα γενιά.

-Πόσο επηρέασε τη δική σου δουλειά η οικονομική συγκυρία των τελευταίων ετών; Πως προσαρμόστηκες στη νέα πραγματικότητα;

Η οικονομική κρίση έχει μπει και στη δουλειά των ηθοποιών όπως και όλων των άλλων επαγγελμάτων . Εμένα με «διευκόλυνε» το γεγονός ότι δεν μεγάλωσα σε μια πολύ πλούσια οικογένεια ώστε ξαφνικά να χάνω κάποια αγαθά που τα έχω από πολύ μικρή. Οτιδήποτε έχω κερδίσει στη ζωή αυτή έχω αγωνιστεί προσωπικά για να το κερδίσω. Προσαρμόζεσαι στις καταστάσεις. Το ότι έχουν πέσει τα ποσά ήταν ένα φυσικό επόμενο. Βέβαια αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτή την κατάσταση και θέλουν να ρίξουν τα ποσά όσο πιο πολύ μπορούν στο όνομα της κρίσης, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει για τους ίδιους τόσο σοβαρό θέμα. Αρκεί να σας πως ότι ακούω παραδείγματα νέων ηθοποιών που προσπαθούν να κάνουν κάποια βήματα σε αυτό τον χώρο και μπορεί να εργάζονται σε θέατρο στην Αθήνα, κάνοντας επτά παραστάσεις την εβδομάδα και να παίρνουν 380 ευρώ το μήνα. Εκεί μπαίνουν πολλά πράγματα στην μέση… Δεν θέλω να ανοίξω αυτή την κουβέντα τώρα, γιατί αν είχαμε και ένα γερό σωματείο από πίσω αυτά δεν θα γινόντουσαν… Αλλά ας μην μπούμε σε τέτοια συνδικαλιστικά θέματα. Ο κάθε ένας προσαρμόζεται όπως μπορεί και πολλοί ηθοποιοί κάνουν κι άλλες δουλειές. Μετά από πολύ δουλειά έχω καταφέρει να κρατήσω ένα επίπεδο στα χρήματα που παίρνω , το οποίο σαφώς έχει πέσει . Σε ότι αφορά την εποχή του «Παρά πέντε», όσοι νομίζουν ότι βγάλαμε πολλά λεφτά εμείς που παίζαμε, γελιούνται! Τότε, αν δεν είχες κάποια καριέρα πίσω ή κάποιο όνομα, οι παραγωγοί δεν έδιναν πολλά λεφτά, άσχετα με το αν αυτό που παίζεις είναι επιτυχία. Τα χρήματα τα λίγο περισσότερα, τα βγάλαμε μετά. Παρ” όλα αυτά η κρίση έρχεται λίγο και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Πάντα υπήρχε μια εικόνα ότι οι ηθοποιοί έβγαζαν πολλά λεφτά και ζούσανε με εκατομμύρια , πράγμα που ήταν ψέμα. Εντάξει, έβγαζαν χρήματα που ένας μέσος πολίτης δεν έβγαζε, αλλά όχι κάτι το τρομερό. Δεν έγιναν και… εφοπλιστές.

-Συνεργασίες σου με πολύ σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου, όπως αυτή με τον Γρηγόρη Βαλτινό,σε κάνουν να νιώθεις δικαιωμένη σε σχέση με τα όσα ακούστηκαν κάποια περίοδο εσένα από συναδέλφους σου, που σε αμφισβήτησαν;

Η λέξη δεν είναι τόσο «δικαιώνομαι» αλλά «εξελίσσομαι». Εμένα αυτός είναι ο σκοπός μου. Δεν είναι τόσο η δικαίωση. Το κοινό είναι εκεί και κρίνει πάντα. Και τότε μπορούσε να κρίνει το κοινό. Αν έμπαινα σε διαδικασία να κάνω πράγματα μόνο και μόνο για να δικαιωθώ σε σχέση με τις ταμπέλες που βάζουν κατά καιρούς κάποιοι, επειδή αυτό τους συμφέρει, για να κάνουν και εκείνοι τη δική τους δουλειά, θα έχανα πολλά κομμάτια από την προσωπική μου ζωή και πορεία και δεν είμαι διατιθέμενη να το κάνω αυτό. Έχω δουλέψει πάρα πολύ με τον εαυτό μου για να ξεκαθαρίζω τίνος είναι το κάθε πρόβλημα κάθε φορά. Δεν ήταν δικό μου πρόβλημα εκείνο τότε, για να ασχοληθώ με αυτό. Όλη αυτή η πορεία εμένα με βοηθά να εξελίσσομαι, να ονειρεύομαι  κάτι παραπάνω και να προσπαθώ για αυτό.

-Τι είναι εκείνο που θα ήθελες να κάνεις και δεν έχει ακόμη καταφέρει; Το μεγάλο θεατρικό ή τηλεοπτικό όνειρο;

Είναι πολλά εκείνα που δεν έχω κάνει και θέλω ακόμη να κάνω. Αλλιώς… θα ερχόμουν και θα καθόμουν στο χωριό μου..! Το θέατρο και η τέχνη δεν σταματά ποτέ να σου δημιουργεί επιθυμίες, αλλά επειδή κι εγώ δυσκολεύομαι πολύ να «σχηματίσω» τα όνειρά μου, πόσο μάλλον να τα πω, δεν θα απαντήσω. Πιστεύω  ότι θα έρθουν κι άλλα πράγματα. Θέλω να μπω σε μια διαδικασία να διαβάζω και πάλι καινούργια έργα, γιατί στη θεατρική σχολή διαβάζουμε περισσότερο κλασσικό ρεπερτόριο, να αρχίσω να ψάχνω, να κάνω ωραίες συνεργασίες σε ρόλους που θα μου δίνουν κάτι παραπάνω.

Η παράσταση «Ήρθες και θα μείνεις» συνεχίζει μέχρι τέλη Μαΐου, «Θεού θέλοντας και … αγροτών επιτρέποντος», όπως λέει με χιούμορ η ίδια στο τέλος της συζήτησης, χωρίς να κρύβει τη χαρά της που θα βρεθεί, έστω και με αυτή την ευκαιρία στην γενέτειρα πόλη της.

«Χαίρομαι πολύ που θα έρθω τώρα και μακάρι να βρω την ευκαιρία να πεταχτώ στο χωριό να δω και τη γιαγιά μου», καταλήγει.