Η μεγάλη προσφορά δωρητών δημιουργών στην Πινακοθήκη του Αγρινίου Έργα και του μεγάλου Μόραλη στην κληρονομιά της πόλης!
Συναντήσαμε τον ζωγράφο Χρήστο Γαρουφαλή, καλλιτεχνικό διευθυντή της Δημοτικής Πινακοθήκης Αγρινίου, σε ένα διάλειμμα από την καταγραφή και αρχειοθέτηση των έργων στην ηλεκτρονική βάση δεδομένων που δημιουργείται στη Πινακοθήκη. Μια καταγραφή που γίνεται στα πρότυπα της ίδιας δουλειάς από το μουσείο Μπενάκη, από άνθρωπο που προσφέρθηκε να παράσχει τη γνώση του αφιλοκερδώς.
Άλλωστε αυτή είναι η μεγάλη χαρά του κ. Γαρουφαλή ότι το 70% της δουλειάς που έχει γίνει στη Δημοτική Πινακοθήκη είναι εθελοντική προσφορά! Όπως λέει οι εργάτες πληρώθηκαν και η πλειοψηφία των υπολοίπων βοήθησαν και πρόσφεραν. Το, δε, εκπληκτικό είναι ότι και οι δωρητές το έκαναν από προσωπικό μεράκι σε σημείο που να προσφέρουν έργα και περιουσία τους άνθρωποι άσχετοι με το Αγρίνιο. Ακόμα και να περιλαμβάνουν την Πινακοθήκη στη διαθήκη τους!
Και Μόραλης στην Πινακοθήκη!
Από την πρώτη ομάδα με τα 67 έργα των 56 καλλιτεχνών που δωρίθηκαν στη Δημοτική Πινακοθήκη Αγρινίου αξίζει να σταθούμε στα έργα των σημαντικών ζωγράφων της γενιάς του’30 Αστεριάδη Αγήνορα (2 έργα), Βουρλούμη Ανδρέα (3 έργα), των πανεπιστημιακών καθηγητών της ΑΣΚΤ Κοκκινίδη Δημοσθένη, Βαλαβανίδη Γιάννη, Σόρογκα Σωτήρη, Σάμιου Παύλου, Μυταρά Δημήτρη, Κατζουράκη Κυριάκο, Αντωνόπουλου Άγγελου, Σεβαστάκη Δημήτρη, Τσώλη Κώστα και Γκαλτέμη Χριστόδουλου.
Επίσης στους διάσημους, εντός αλλά και εκτός Ελλάδος, καλλιτέχνες Καρρά Χρήστο, Θόδωρο, Πανιάρα Κώστα, Μίνα Παπαθεοδώρου-Βαλυράκη και το έργο-έκπληξη του Κώστα Τσόκλη.
Και τα καλύτερα έρχονται καθώς σύμφωνα με πληροφορίες, από τις προσεχείς παραλαβές ξεχωρίζουν οι δωρεές: του μεγάλου Γιάννη Μόραλη, του ακαδημαϊκού Παναγιώτη Τέτση, του Γιώργου Ρόρρη, κ.ά.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν έργα πολύ σημαντικών καλλιτεχνών που ομολογουμένως θα ζήλευαν πολλές συλλογές στην Ελλάδα. Μια διαδικασία που αναμένεται να ολοκληρωθεί στους επόμενους μήνες, ανεβάζοντας ταυτόχρονα ψηλά τον πήχη για τα εικαστικά της περιοχής μας.
Συγκέντρωση τόσων έργων που δεν αποτελεί μόνον ένα σημαντικότατο οικονομικό άθροισμα αλλά κι ένα πνευματικό κεφάλαιο πολλαπλάσιας αξίας.
Αυτό που μένει είναι να προγραμματίζονται 3-4 εκθέσεις το χρόνο γιατί η Πινακοθήκη δεν είναι σινεμά και να δοθεί σύντομα και η διάσταση ενός χώρου και με άλλες τέχνες αλλά και με δράσεις και γεγονότα. Όπως λέει ο κ. Γαρουφαλής «ένας Σύλλογος Φίλων χωρίς ελιτισμούς και ύφος και η συνείδηση του τι έχουμε στα παιδιά και τα σχολεία είναι αυτό που απομένει. Τα κτήρια είναι καλά αλλά το θαύμα είναι εμείς να ανοίγουμε την ώρα που στην υπόλοιπη Ελλάδα συνεχώς κλείνουν. Αυτό είδαν οι δωρητές μας και ενθουσιάστηκαν αλλά δεν είναι απλό να διατηρηθείς. Πρέπει να μπεις στο χάρτη ως πόλη πια και όχι ως άθροισμα καλλιτεχνών».
Σύμφωνα με τον κ.Γαρουφαλή το σημαντικό είναι ότι πείστηκαν όλοι ότι χρειάζεται υποδομή. Το υπόγειο όπου συντηρούνται τα έργα έχει ειδικές προδιαγραφές και όχι μόνο ως προς την ασφάλεια. Ήξερε ο ίδιος ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες θα έδιναν τα έργα τους απαιτώντας να έχουν την αντιμετώπιση που τους πρέπει σε μια εποχή που βλέπουν μεταξοτυπίες να παρουσιάζονται με το όνομά τους χωρίς να ξέρουν πολλές φορές τίποτε. Τα 3 έργα του Μόραλη όταν θα έρθουν θα αλλάξουν τον εικαστικό χάρτη της περιοχής αλλά για να έρθουν γίνεται ολόκληρη συνεννόηση ακόμα και με μεσολαβούντες νομικούς.
«Σε μια εποχή που μάλλον κατακλύζεται από την υποκουλτούρα η επένδυση στον άνθρωπο είναι αντίδοτο» καταλήγει ο κ. Γαρουφαλής. Το νόημα ήταν η Πινακοθήκη να γίνει αντίδοτο στην περιρρέουσα αισθητική με βάση τις ανθρώπινες αξίες. Ένας τομέας που μπορεί να αναδείξει την δράση και τον ρόλο των κοινωνικών φορέων ενός τόπου, του σεβασμού στον συνάνθρωπο και την ιστορία μας. Μου δίνετε την ευκαιρία να συγχαρώ όλους τους συντελεστές αυτού του εγχειρήματος και όλους όσους στηρίζουν τέτοιες προσπάθειες αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος και κέρδος. Γιατί μια Δημοτική Πινακοθήκη, πέρα από τις όμορφες αίθουσες, τα σύγχρονα ή νεοκλασικά κτίσματα και τα έργα που θα εκθέτει, οφείλει να απευθύνεται στον ίδιο τον άνθρωπο. Πέρα από τα ντουβάρια, είναι τα έργα που δημιουργούν μια σχέση αμφίδρομη με τον θεατή. Είναι οι καλλιτέχνες, οι φιλότεχνοι, τα παιδιά και η σχέση τους με αυτά σε τελική ανάλυση. Ο κοινωνικός ιστός δεν αρκεί να την υιοθετήσει, αλλά πρέπει να συμμετέχει στην εξέλιξή της με διάφορους τρόπους, όπως με τον εθελοντισμό. Οι γνωστοί και καταξιωμένοι καλλιτέχνες – δωρητές γίνονται ήδη το φωτεινό παράδειγμα προσφοράς για όλους μας. Κι αν η Τέχνη είναι φάρμακο που μας θεραπεύει από τα φαρμάκια μας, η Δημοτική Πινακοθήκη εύχομαι να γίνει φαρμακείο. Μόνον τότε θα έχει νόημα το όλο εγχείρημα.».
Σχολιάστε