Ταξίδι σε στίχους Γιώργου Κλεφτογιώργου Ο Αιτωλοακαρνάνας στιχουργός που κρύβεται πίσω από τα τραγούδια που αγαπήσαμε, αποκαλύπτεται στο «Γεγονός»
«Να κοιμηθούμε αγκαλιά», «ο χάρτης», «οι παρελάσεις», «απορώ», «χρώματα», είναι τίτλοι από τραγούδια που άλλοτε σιγοψιθυρίσαμε, κάποτε φωναχτά τραγουδήσαμε σε συναυλίες, ακούσαμε στο ραδιόφωνο και νοσταλγήσαμε στιγμές μας. Είναι για εμάς οι καλλιτέχνες που τους έδωσαν ζωή με την ερμηνεία τους. Είναι ο Παπακωνσταντίνου, ο Μάλαμας, η Βιτάλη, ο Καρράς, η Πρωτοψάλτη. Και δεν είναι, ή μάλλον δεν θα ήταν τίποτα, αν τα λόγια αυτά που έφεραν δάκρυα στα μάτια, νεύρα και σφίξιμο στο στομάχι, κόμπο στον λαιμό ή χαμόγελα, δεν είχαν κάποτε βγει σε χαρτί κατευθείαν από την ψυχή του δικού μας, Γιώργου Κλεφτογιώργου.
«Ένα ποίημα αρχίζει με απόλαυση και τελειώνει με σοφία», είπε κάποτε ο Robert Frost. Και η φράση αυτή χαρακτηρίζει απόλυτα τον Αιτωλοακαρνάνα στιχουργό, τα τραγούδια του όποιου έχουν γίνει για όλους μας το καταφύγιο στις στιγμές εκείνες που αναζητάμε κάτι πραγματικά αληθινό.
Ο Γιώργος Κλεφτογιώργος γεννήθηκε στον Βάλτο Αιτωλοακαρνανίας, μεγάλωσε όμως στο Αγρίνιο, μέχρι που, στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου, έφυγε με την οικογένειά του για την Αθήνα. Χρόνια δύσκολα, που τα σημάδεψε η φτώχεια και οι στερήσεις. «Ζούσαμε με το τίποτα. Ο πατέρας μου ήταν εργάτης στα καπνοχώραφα. Θυμάμαι πως αλλάζαμε συνεχώς σπίτια γιατί δεν είχαμε να πληρώσουμε το ενοίκιο.»
Οι δύσκολες συγκυρίες είναι όμως για εκείνον η ίδια η έμπνευση. Ο ίδιος λέει πως στόχος στη ζωή είναι η χαρά και το χαμόγελο, για τη μελαγχολία όμως που αποπνέουν τα τραγούδια του, αυτό που σχολιάζει είναι πως «έτσι είναι η ζωή». Ή μάλλον, έτσι είναι η ζωή στην Ελλάδα: «Εκτός από την εικοσαετία του ’80 μέχρι το 2000 και κάτι, η Ελλάδα πάντα βασανίζεται. Η χώρα αυτή δεν έχει φίλο».
Σε μεγαλύτερο ακόμη βαθμό ισχύει αυτό και για σήμερα, όπως αναφέρει. «Όταν ο λαός υποφέρει, δεν μπορεί αυτά που γράφεις να είναι «τρα λα λα». Δεν μπορεί να είσαι κόντρα στα πράγματα». Άποψή του είναι πως όποιος δεν έχει περάσει δύσκολα στη ζωή του, όποιος δεν έχει κουραστεί, δεν έχει πονέσει, δεν μπορεί να γράψει στίχους: «Μόνο όπου υπάρχει πόνος γράφονται τραγούδια».
Το «να κοιμηθούμε αγκαλιά» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τραγούδι που στα αυτιά του κάθε ερωτευμένου ανάγεται σε. ύμνο, το έγραψε χωρίς να έχει την παρά μικρή ιδέα για το πόσο καλό ήταν. «Γράφω για μένα. Σε κάποιους αυτά που γράφω αρέσουν και σε κάποιους άλλους όχι, είναι απλό!»
Ο Γιώργος Κλεφτογιώργος θυμάται να γράφει τους πρώτους του στίχους σε ηλικία 11ετών. Η ευκαιρία όμως ήρθε πολλά χρόνια μετά, όταν έφυγε με την οικογένειά του για την πρωτεύουσα. «Συνάντησα τυχαία τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και είχα μαζί μου κάποια από τα τραγούδια μου. Έδειξε ενθουσιασμένος και μου πρότεινε να πάω να με δουν στο «Να η ευκαιρία». Δεν το έκανα, αλλά εκείνος μίλησε για εμένα με τα καλύτερα λόγια». Το ταλέντο του δεν θα έμενε για πολύ στην αφάνεια. Το ίδιο άρεσαν τα τραγούδια του και στον Μάνο Ελευθερίου. Και κάπως έτσι έγιναν οι πρώτες επαφές στο χώρο.
Οι πρώτοι του στίχοι έγιναν τραγούδι με τη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη.
Τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου
που χαμηλώνει πάντα,
τι χρώματα να βρω στη μουσική μου
τι νότες στην μπαλάντα;
Τι χρώματα να βρω στη μουσική μου
τι νότες στην μπαλάντα,
τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου
που χαμηλώνει πάντα;
Τα χρώματα που βάφω τα όνειρα τις Κυριακές
τα σβήνουνε οι μέρες που είναι βιαστικές.
Τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου
που χάνεται στο χρόνο,
τι χρώματα να βρω στην εποχή μου
που με γεμίζει τρόμο;
Τι χρώματα να βρω στην εποχή μου
που με γεμίζει τρόμο,
τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου
που χάνεται στο χρόνο;
Τα «χρώματα» και η συνεργασία με την Πρωτοψάλτη ήταν μόνο η αρχή. Βιτάλη, Παπακωνσταντίνου, Νταλάρας, Μητροπάνος και τόσοι άλλοι καλλιτέχνες, που έχουν διαγράψει λαμπρή πορεία στα μουσικά πράγματα τραγούδησαν στίχους του Αιτωλοακαρνάνα στιχουργού.
Θα ήθελε πολύ να τραγουδήσει στίχους του η Χαρούλα Αλεξίου, κάτι που θα το αφήσει στην τύχη, ως συνήθως: «Δεν έχω κυνηγήσει τίποτα. Έρχονται όλα. Υπάρχει τύχη».
Οι επαφές γίνονται μέσω τρίτων προσώπων, φίλων, όπως εξηγεί ο κ. Κλεφτογιώργος, που δίνουν τα τραγούδια του στους καλλιτέχνες, γιατί ο ίδιος δεν μπόρεσε ποτέ να αποβάλλει τη. συστολή απέναντι στα μεγάλα ονόματα του Ελληνικού πενταγράμμου.
Στους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε και τους ξεχωρίζει ο κ. Κλεφτογιώργος αναφέρει την Ελένη Βιτάλη και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε μέχρι πρόσφατα που ήρθε η συνεργασία με τον Σωκράτη Μάλαμα, στον τελευταίο δίσκο του οποίου έγραψε τα 9 από τα 13 τραγούδια: «Η συνεργασία μας ήταν συμπτωματική, όπως και η ίδια η ζωή. Στη συνέχεια μου τηλεφώνησε ο ίδιος και μου ζήτησε να συνεργαστούμε. Ο Μάλαμας είναι αποδεκτός από τους πάντες. Κρατά τα πράγματα και τις καταστάσεις στην πραγματική τους διάσταση. Ο χαρακτήρας του είναι χαμηλός, δεν είναι άνθρωπος που «σηκώνει σημαίες», δουλεύει ατελείωτες ώρες κάθε μέρα. Είναι ένας μάστορας της μουσικής που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν. Η αύρα του είναι αποδεκτή από όλους».
Την τέχνη του, ο κ. Κλεφτογιώργος δεν την προσφέρει κατά παραγγελία. Δεν γίνεται, δεν είναι κάτι που μπορεί να αποδεχθεί: «Η τέχνη δεν είναι παραγγελία. Αν το τραγούδι δεν είναι καλό, ο κόσμος θα το απορρίψει. Ό,τι είναι μέτριο, δεν μπορείς να το επιβάλλεις στον κόσμο, ακόμη κι αν παίζει συνεχώς στα ραδιόφωνα. Με τα αποκαλούμενα «σουξέ», απλά χαβαλές γίνεται.»
Γράφει για τον έρωτα με τόσο πάθος, που του δίνει χροιά σχεδόν. πολιτική. «Ο έρωτας είναι πράξη επαναστατική. Αγαπάς χωρίς συμφέροντα, χωρίς να ξέρεις την τσέπη του άλλου. Είναι η μεγάλη επανάσταση που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Άρα τα ερωτικά τραγούδια είναι και κατά κάποιον τρόπο, πολιτικά».
Ο Γιώργος Κλεφτογιώργος είναι ένας άνθρωπος με άποψη, άποψη με την οποία ακόμη κι αν δεν συμφωνείς, στην «πουλά» με τρόπο τέτοιο που την σέβεσαι.
«Ποιο τραγούδι σας θα αφιερώνατε στην κυβέρνηση», ρωτήθηκε ο κ. Κλεφτογιώργος από το «Γ» σε μια προσπάθεια ανακάλυψης του πως μπορεί ένας τόσο ταλαντούχος άνθρωπος να αφουγκράζεται σήμερα την πολιτική πραγματικότητα της χώρας και, χωρίς παύσεις και μεγάλη σκέψη, απάντησε: «αυτό που ερμήνευσε ο Άγγελος Διονυσίου που λέει θα φύγω νύχτα και τα ίχνη μου θα χάσεις.»
Στο Αγρίνιο πάντως, την πόλη που λατρεύει με έναν τρόπο που μόνο εκείνος μπορεί να εξηγήσει, αφού όπως σχολιάζει, τα χρόνια που έζησε σε αυτή είναι δυσανάλογα της αγάπης του για τον τόπο ετούτο, θα αφιέρωνε τις «παρελάσεις».
«.Τέρμα πια οι παρελάσεις, τα χειροκροτήματα
μια ζωή τον εαυτό μου ψάχνω μες τα θύματα
Τέρμα πια οι παρελάσεις, όχι άλλη επέτειο
ως την κόλαση θα φτάσω για να βρω τον αίτιο.»
«Πρέπει οι Αγρινιώτες να δούμε τι λάθη έχουμε κάνει. Να καταλάβουμε ότι βοήθεια θα έχουμε μόνο από τον εαυτό μας. Είναι δυνατόν να είσαι από το Παναιτώλιο και στο τραπέζι σου να έχει ντομάτες από τη Μάλαγα; Πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας!».
Ο στιχουργός μιλά για τους Αιτωλοακαρνάνες γενικότερα και τους Αγρινιώτες ειδικότερα, με τέτοιο πάθος, που, όταν αναφέρεται στη νοοτροπία τους, κάνει ακόμη και τα όποια ελαττώματα να φαίνονται. χαριτωμένα: «Οι Αγρινιώτες έχουν κέφι, έχουν πλάκα! Είναι πάντα έτοιμοι να σε κεράσουν, θα προσβληθούν αν δεν δεχθείς. Έχουν «αέρα» και φιλότιμο. Σε φιλεύουν όταν φεύγεις, σε «αγκαλιάζουν». Βέβαια πίνουν και πολλά ούζα, το παρακάνουν.»
Την Αιτωλοακαρνανία τη θεωρεί τον ομορφότερο νομό της Ελλάδας. Τον πιο ευλογημένο, που όμως δεν έτυχε ποτέ της προσοχής που του άξιζε: «Είναι ο πιο ωραίος τόπος, που όμως δεν τον πρόσεξε ποτέ κανένας. Ο Γιάννης Βαϊνάς ήταν εκείνος που το πόνεσε το Αγρίνιο. Το Αγρίνιο το αγαπάω. Έχει όμορφο κόσμο και τις ωραιότερες γυναίκες της Ελλάδας!»
Ο «Αιτωλοακαρνάνας», αναφέρει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν φεύγει από μέσα του. Η Αιτωλοακαρνανία είναι από τα πιο δημιουργικά μέρη της Ελλάδας,λέει, αφού από εδώ έχουν «ξεπηδήσει» τόσοι ταλαντούχοι άνθρωποι: «Το νερό του Αχελώου μέθυσε τον κόσμο όλο! Το Αγρίνιο πάντα μου δίνει ερεθίσματα για να δημιουργήσω».
Σχολιάστε