Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκαν στην ΠΑΕ το περασμένο καλοκαίρι όταν και αποφάσιζαν τη λύση της συνεργασίας με τον Χάβο και την πρόσληψη του πορτογάλου Πόντες. Για να τα βάλουμε κάτω και να μιλήσουμε με πραγματικά δεδομένα και γεγονότα που συνέβησαν, ο Παναιτωλικός με τον Χάβο είχε τρεις εξαιρετικές σεζόν, η μια καλύτερη από την άλλη. Αναλαμβάνοντας ο έλληνας τεχνικός στα μέσα της περιόδου 2012-2013 με τον Παναιτωλικό δωδέκατο παρακαλώ στη Β΄Εθνική, κατάφερε να τον ανεβάσει. Την επόμενη σεζόν τον έσωσε περίπατο (η πρώτη αγωνιστική σωτηρία του Παναιτωλικού στη μεγάλη κατηγορία) ενώ πέτυχε και κάποιες σημαντικές νίκες με πιο σημαντική αυτή επί του Παναθηναϊκού στο Αγρίνιο (η πρώτη επίσης στην ιστορία του Παναιτωλικού). Την περσινή σεζόν ο Χάβος έφτασε τον Παναιτωλικό μια ανάσα από τα πλέι οφ της Ευρώπης παίζοντας κατά διαστήματα εξαιρετικό ποδόσφαιρο και κάνοντας τα περισσότερα διπλά στη μεγάλη κατηγορία με  πρώτο και… καλύτερο αυτό της Τούμπας.

Έγραφα τότε ότι η κίνηση αντικατάστασης του Χάβου (που φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε… αποτυχία που δεν βγήκαμε Ευρώπη!) εμπεριείχε πολύ ρίσκο. Πάρα πολύ. Όποιος και να ερχόταν θα έπρεπε να διαχειριστεί μια διομορφωθείσα κατάσταση που φαινόταν και έδειχνε εξαιρετική, έχοντας στις πλάτες του το βαρύ φορτίο να πάει την ομάδα ακόμα καλύτερα από τον προκάτοχό του.

Η απόφαση δε, αυτός ο προπονητής να είναι ξένος, μεγάλωνε ακόμη περισσότερο το ρίσκο μιας και ο Πόντες που τελικά επιλέχθηκε θα έπρεπε και να προσαρμόσει τον εαυτό του στα ελληνικά δεδομένα αλλά και σε αυτά του… ιδιόμορφου και δύστροπου ποδοσφαιρικά Αγρινίου περνώντας παράλληλα τη δική του φιλοσοφία στην ομάδα και φέρνοντας το επιθυμητό καλύτερο αποτέλεσμα.

Τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την πρόσληψη του πορτρογάλου και του επιτελείου του ήταν υπερδιπλάσια από εκείνα που κόστιζε ο Χάβος με τον Ζουμπούλη και τον Γκότση μαζί. Πέραν του αγωνιστικού λοιπόν, υπήρχε και το οικονομικό ρίσκο. Τη στιγμή δηλαδή που ο Κωστούλας πρότεινε (νέα) μείωση στον (πλέον πετυχημένο) Χάβο, τα… έσκαγε για να φέρει τον Πόντες.

Όταν θες να κάνεις την κίνηση και να φέρεις προπονητή από το εξωτερικό, πέραν των πληροφοριών που θα συλλέξεις, εκείνο που κοιτάς οπωσδήποτε είναι το βιογραφικό του. Που έχει δουλέψει και τι έχει καταφέρει. Ρίχνοντας λοιπόν μια ματιά στο βιογραφικό του Πόντες, εύκολα παρατηρεί κανείς ότι τη μέχρι τώρα θητεία του την έβγαλε ως βοηθός προπονητή, ως επί το πλείστον στη Σπόρτινγκ Λισσαβώνας και την Εθνική Πορτογαλίας. Ναι Σπόρτινγκ, ναι Εθνική ομάδα, αλλά βοηθός. Να θυμίσω εδώ ότι βοηθός ήταν και ο Τοπαλίδης δίπλα στον παμμέγιστο Ρεχάγκελ και σήκωσαν μαζί το Ευρωπαϊκό, όταν όμως δοκίμασε να κάνει τον πρώτο προπονητή, όπου και να πήγε έφυγε… νύχτα.

Η μοναδική λοιπόν ομάδα που ο Πόντες είχε δουλέψει ως πρώτος προπονητής ήταν η Μαρίτιμο από την οποία έφυγε επίσης… νύχτα (στα μέσα της περιόδου). Το ρίσκο λοιπόν μεγάλωνε και όπως και να έχει τα χρήματα που επενδύθηκαν ήταν δυσανάλογα του βιογραφικού του πορτογάλου. Τελικά στο Αγρίνιο όχι μόνο δεν στέριωσε αλλά έφυγε ενώ δεν είχε καν… σουρουπώσει. Η παρέλαση του Οκτώβρη που είναι κατά καιρούς ένας πρώτος… σταθμός για προπονητές που απολύονται κάθε χρόνο από τις ομάδες τους και έχει περίπου καθιερωθεί στις ποδοσφαιρικές συζητήσεις ως σημείο αναφοράς, φαντάζει ακόμη και τώρα πολύ μακρινή από τη μέρα που απολύθηκε ο Πόντες.

Όπως και να έχει, το πείραμα με τον Πόντες αποδείχθηκε αποτυχημένο και θα πρέπει εδώ να εξάρουμε τη γενναιότητα της ΠΑΕ που με τη… συνοπτική απόλυσή του παραδέχθηκε έμμεσα τη λάθος επιλογή της. Όταν όμως φτάνει τόσο γρήγορα ο κόμπος στο χτένι και φτάνεις εκεί που πέρυσι με τον φτηνό (οικονομικά) Χάβο να πετάς, φέτος με τον Πόντες να γελοιοποιείσαι από την Καλλονή, δε μπορείς να κάνεις και αλλιώς.

Η επόμενη κίνηση, όποια και αν είναι αυτή, θα πρέπει να έχει ελληνικό όνομα (γιατί κάτι άκουσα και για Λίνεν…). Σαν τον Χάβο όμως προπονητή που θα ταιριάξει τόσο πολύ τα χνώτα του τόσο με αυτά του Παναιτωλικού όσο και με αυτά της πόλης του Αγρινίου  και του κόσμου του (και αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα μυστικά της επιτυχημένης θητείας), δύσκολα θα βρεις. Γνώμη μου.

Perry

Υ.Γ. Και με Νταλακούρα η ομάδα αποκλείεται να πάει χειρότερα. Σε καμία περίπτωση. Το συγκριτικό πλεονέκτημα του «Νταλα» είναι ότι ξέρει την ομάδα και τα… σπλάχνα της απ’ έξω κι ανακατωτά. Από αυτά προέρχεται άλλωστε.