Μαντζουράκης λοιπόν. Αυτός είναι ο εκλεκτός του Φώτη Κωστούλα που θα κληθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να αναστρέψει την κατάσταση στο πραγματικά άρρωστο ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναιτωλικού.

Η αλήθεια είναι πως το όνομά του προκάλεσε σε όλους μας έκπληξη. Ένας βασικός λόγος, ότι ήταν από τα ελάχιστα – αν όχι το μοναδικό- που δεν είχε συζητηθεί, που δεν είχαν… παίξει καν στα μίντια που με τη φυγή του Πόντες αναλώθηκαν σε ένα γαϊτανάκι προπονητολογίας προκειμένου να… μαντέψουν τον επόμενο προπονητή του Παναιτωλικού.

Ο Κωστούλας όμως αιφνιδίασε. Για μια ακόμη φορά. Πάγια τακτική του είναι αυτή και αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, το συνηθίζει ο πρόεδρος να αιφνιδιάζει. Αυτό βεβαίως λίγη σημασία έχει. Όπως και εξίσου λίγη σημασία έχει στην παρούσα στιγμή και στην καμπή που βρίσκεται η ομάδα μας, αν ο συγκεκριμένος προπονητής άρεσε ή δεν άρεσε σε όλους μας.

Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι πάντως (για να το πούμε και αυτό) ότι στην πλειοψηφία του κόσμου δεν άρεσε. Αυτό που εισέπραξα εγώ τουλάχιστον τις τελευταίες ημέρες ως προτίμηση του κόσμου ήταν Χάβος («η μεγάλη επιστροφή») και κατά δεύτερο λόγο Νιόπλιας. Και όσον αφορά τον αγαπημένο Μάκη Χάβο το όνομά του ακούστηκε ως… λαϊκή εντολή στο ματς με τον Πανιώνιο (κάπου εκεί στο μηδέν – τέσσερα…), ο δε Νίκος Νιόπλιας βγάζει το προφίλ του σοβαρού, λιγομίλητου και δουλευταρά προπονητή με καλό πάντα βιογραφικό.

Αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη κι εγώ τον Χάβο γούσταρα. Για πολλούς και διάφορους λόγους που έχω αναφέρει εδώ και δεν έχει αξία αυτή τη στιγμή να επαναλάβω. Τι να κάνουμε τώρα; Μας έλαχε ο «Ρουμάνος». Με αυτόν θα πορευτούμε.

Ηλεκτρική καρέκλα ήταν ανέκαθεν ο πάγκος του Παναιτωλικού  και από τη στιγμή που η ομάδα ανέβασε απροσδόκητα ψηλά (για τα μέχρι προ πενταετίας δεδομένα) τον πήχη, η πίεση έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Πίεση για επιτυχίες, όχι πισωγυρίσματα, πίεση για καλό ποδόσφαιρο και νίκες και Ευρώπες αν προτιμάτε. Από την άλλη όμως η θέση του προπονητή του Παναιτωλικού για εμάς που αγαπάμε την ομάδα είναι και θεσμός. Θεσμός γιατί μέσω του οποιουδήποτε προπονητή, η ομάδα φέρνει τα ανάλογα αποτελέσματα από τα οποία κρίνεται στο τέλος η πορεία της.

Πέραν των όποιων διαφωνιών ή ενστάσεων μπορεί ο καθένας μας να έχει με τη συγκεκριμένη επιλογή, εκείνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να στηρίξουμε τον Μαντζουράκη. Στηρίζοντας αυτόν, στηρίζουμε την ίδια την ομάδα. Κατανοητό αυτό και δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Αρκετές… πεντάρες χορτάσαμε. Καιρός να συσπειρωθούμε και να βοηθήσουμε την ομάδα. Ο καθένας με τον τρόπο του.

Δε θα κάνω εκτιμήσεις για τον Μαντζουράκη. Για το πώς θα τα πάει δηλαδή και αν θα καταφέρει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Άλλωστε όποτε στο παρελθόν έχω κάνει εκτιμήσεις, περισσότερο έξω μπορώ να πω ότι έπεσα παρά μέσα. Από εκεί και πέρα, ούτε κινδυνολογία χρειάζεται. Από κανέναν. Δεν ωφελεί και δεν οδηγεί πουθενά. Ή μάλλον μπορεί να οδηγήσει. Ένα σκαλοπάτι πιο κάτω. Μεγάλο σκαλοπάτι. Κατηγορία ολόκληρη. Αυτό πέρασε άλλωστε όχι μόνο από το μυαλό όλων μας μετά το 1-5 με τον Πανιώνιο και την τραγική εικόνα της ομάδας – φάντασμα, αλλά και από το μυαλό του Κωστούλα. Ο οποίος και τρόμαξε. Και ένας από τους λόγους που τελικά εμπιστεύτηκε τον 66χρονο προπονητή είναι αυτός. Η εμπειρία του. Ο έτερος βασικός λόγος, η αμείλικτη πειθαρχία που απαιτεί ο «Μαντζουρ». Και τα δύο, βασικά για να προχωρήσει και να ανακάμψει η ομάδα. Ούτε ομαδάρα ήμασταν άλλωστε φέτος αλλά ούτε και για… κλωτσιές και σφαλιάρες. Περιμένουμε με ενδιαφέρον μια καλύτερη συνέχεια. Και αυτό το τελευταίο δεν είναι πεποίθησή μου αλλά ευχή. Μακάρι να βγει.

Perry