Ενενήντα χρόνια κλείνει φέτος ο Παναιτωλικός μας από τη χρονιά της ίδρυσής του. Ήταν 9 Μαρτίου του 1926, ημέρα Τρίτη όταν κάποιοι αγνοί άνθρωποι της τότε εποχής πήραν την απόφαση να ιδρύσουν τον Γυμναστικό Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο Αγρινίου «Παναιτωλικός» με σκοπό του νέου συλλόγου να είναι «η ανάπτυξις και έντασις του γυμναστικού και αγωνιστικού φρονήματος, η ηθική επίβλεψις και η μετασχολική εκπαίδευσις των ανηλίκων δια παιδονομίας και εσπερινών ή κυριακών σχολών», όπως χαρακτηριστικά έγραφε το καταστατικό του.

Ευκαιρίας δοθείσης και μιας και αγωνιστικά η ομάδα για φέτος ξεμπέρδεψε μια και καλή, θεωρώ σκόπιμο να καταπιαστώ με τα γενέθλια του συλλόγου μας που φέτος κλείνει ενενήντα χρόνια ένδοξης ιστορίας με την ομάδα να είναι ήδη καταξιωμένη στο πανελλήνιο στερέωμα.

Αγωνιστικά, η άνοδος και σταθεροποίηση στη μεγάλη κατηγορία (απωθημένο πολλών γενιών) είναι ότι καλύτερο έχουμε να επιδείξουμε όλα αυτά τα χρόνια. Ειδικότερα αν θέλετε, κάποιες μεγάλες νίκες επί του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ που σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Μια τούρτα που δεν έχει κατακτήσεις κυπέλλων ή πρωταθλημάτων (πέραν αυτών σε Β, Γ Εθνική). Δεν θα αρκούσε ποτέ όμως αυτό από μόνο του για να κάνει μια ομάδα μεγάλη και αναγνωρίσιμη, μια ομάδα με τη δυναμική που έχει ο Παναιτωλικός σε όλη αυτή τη διαδρομή της μακρόχρονης ιστορίας του, μιας ιστορίας που από παλιά θέλει τον Παναιτωλικό μεγάλο πρεσβευτή της πόλης και του νομού μας, μαζί με την ελιά και τον καπνό. Ελιά, καπνός, Παναιτωλικός! Το τόσο παλιό μα και τόσο επίκαιρο σύνθημα που ακουγόταν τότε στις εξέδρες από τους χιλιάδες φίλους που απέκτησε η ομάδα και δίκαια δίνεται έμφαση στα φετινά επετειακά γενέθλια σε αυτό ακριβώς το σύνθημα.

Πέραν του αγωνιστικού, μεγαλύτερη αξία νομίζω έχει και το φιλεκπαιδευτικό έργο του συλλόγου μιας και ο Παναιτωλικός είναι η μοναδική ομάδα (τουλάχιστον πανελλαδικά) που λειτουργούσε νυχτερινές σχολές με σκοπό την εκπαίδευση των νέων παιδιών. Η έμφαση που πρέπει να δοθεί (και θα δοθεί) στο συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου θα πρέπει να είναι αυτή που αρμόζει. Για μένα (και αρκετούς ακόμη) είναι μάλιστα μια τεράστια ευκαιρία να μάθουν όλοι στην Ελλάδα γι’ αυτό το «Φ» του συλλόγου. Το τι σημαίνει, που αποσκοπούσε, τι πρέσβευε. Κάνοντας μια κουβέντα τις προάλλες με φίλους μου αγρινιώτες Παναιτωλικούς, με λύπη διαπίστωσα ότι ιδέα δεν είχαν για το φιλεκπαιδευτικό έργο του Παναιτωλικού. Από άγνοια. Από έλλειψη ενημέρωσης. Επειδή –προφανώς- τις τελευταίες δεκαετίες που το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό όλα τριγυρνούν γύρω από το αγωνιστικό κομμάτι και το τι κάνει η ομάδα εντός γηπέδων.

Μικρός ήμουνα, δημοτικό πήγαινα και ο συμμαθητής μου ο Γιάννης (άρρωστος Παναιτωλικός από τότε, με διαρκείας σήμερα) είχε γράψει φαρδιά πλατιά στη γομολάστιχα τα τρία γράμματα. Γ. Φ. Σ. Από τότε με… έτρωγε γι’ αυτά τα τρία γράμματα. Το τι ακριβώς σημαίνουν. Και περισσότερο το «Φ», με έκανε να ψαχτώ, να διαβάσω, να ρωτήσω, να μάθω.

Στα ενενηντάχρονα του συλλόγου μας που θα γιορταστούν με τη λαμπρότητα που τους πρέπει, πέραν των όποιων εκδηλώσεων θα κάνει η ΠΑΕ, είναι νομίζω μια χρυσή ευκαιρία (μιας και στην εποχή μας υπάρχουν όλα τα μέσα), πρώτα να μάθουμε όλοι μας την ιστορία του Παναιτωλικού μας και παράλληλα να (ανα)δείξουμε και στο πανελλήνιο ότι ο Παναιτωλικός δεν είναι απλά ένα ποδοσφαιρικό σωματείο. Είναι κάτι περισσότερο. Κάτι ιδιαίτερο. Κάτι εντελώς μοναδικό. Με ιστορία ένδοξη που πρέπει να μάθουν όλοι.

Μόνο κέρδος μπορεί να έχουμε ως σύλλογος από αυτή την προβολή και η ομάδα να αποκτήσει καινούργιους φιλάθλους που θα την αγαπήσουν και  θα τη γουστάρουν γι’ αυτό που είναι. Κι ας μην έχουν καμία σχέση με το Αγρίνιο!

Χρόνια Πολλά Παναιτωλικέ!

Perry