Το ματσάκι με τον Λεβαδειακό κερδήθηκε, η ομάδα επέστρεψε στις νίκες και η έβδομη θέση που καταλαμβάνει αυτή τη στιγμή στη βαθμολογία είναι η υψηλότερη που έχει βρεθεί τη φετινή σεζόν και ακριβώς εκείνη που είχε τερματίσει στο περσινό πρωτάθλημα, στο οποίο κατά κοινή απολογία ο Παναιτωλικός έκανε την καλύτερή του πορεία στη SuperLeague! Μια πορεία που –κακά τα ψέματα- κανείς μας δεν διανοούνταν ότι μπορεί να ξανακάνει και φέτος η ομάδα μας, ειδικά μετά τον τραγικό πρώτο γύρο. Κι όμως, έχουμε φτάσει να λέμε ότι πλέον διεκδικούμε την είσοδό μας στα πλέι οφ και κατ’ επέκταση την εκπλήρωση του Ευρωπαϊκού ονείρου!

Πρώτος – και καλύτερος- το… εκστόμισε ο πρόεδρος σε πρόσφατες δηλώσεις του. Όχι άδικα θεωρώ. Επειδή όπως σε όλα τα πράγματα – και στο ποδόσφαιρο- εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και μιας και ο βραχνάς της παραμονής έχει εξαφανιστεί προ πολλού, καλό είναι που αναθεωρούμε στόχους και βάζουμε πιο ψηλά τον πήχη.

Μιλώντας πάντως για τους φετινούς στόχους του Παναιτωλικού, επί της ουσίας δεν αλλάζει κάτι μιας και η πεντάδα ήταν ο στόχος από το καλοκαίρι, άσχετα αν έδειχνε να μην προχωράει στην πορεία. Διορθώθηκαν πολλά, άλλαξε προπονητής, ήρθαν και καινούργιοι παίκτες που τα πρώτα τους δείγματα είναι άκρως ενθαρρυντικά και πορευόμαστε.

Το πρόγραμμα γράφει Πλατανιάς και νομίζω ότι αυτό και το επόμενο εντός με την Ξάνθη είναι στο μυαλό μου – και θεωρώ ότι δεν είμαι ο μόνος- τα πλέον κομβικά για το κατά πόσο θα μπορούμε στη συνέχεια να ελπίζουμε σε ευρωπαϊκά σαλόνια. Οι δυο νίκες είναι το ζητούμενο και νομίζω πως ο τωρινός Παναιτωλικός, αυτός που βλέπουμε στο τερέν, που έχει πλάνο στο παιχνίδι του, ξέρει που πατάει και τι ζητάει και είναι μια συμπαγής ομάδα, μπορεί. Επειδή όμως η Ξάνθη ακόμη αργεί, το μυαλό μας πρέπει να είναι μόνο στην μάχη της Κρήτης. Μπορεί να φαντάζει εντελώς αδόκιμος ο όρος μιας και σε πιθανή ήττα δεν θα έρθει και καμιά… Παναιτωλική συντέλεια, αν όμως θέλουμε να συζητάμε για Ευρώπη, έτσι πρέπει να το δούμε το ματς. Σαν μάχη.

Στο μυαλό μου έρχονται τα δυο ματς που παίξαμε στα Χανιά, το περσινό και το προπέρσινο που και στα δύο χάσαμε στο… νήμα. 2-0 πέρυσι με γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο και 1-0 πρόπερσι με γκολ επίσης στο τέλος, χωρίς σε κανένα από τα δύο παιχνίδια να είμαστε χειρότεροι ως ομάδα. Η διαφορά με φέτος είναι ότι πέρυσι καιγόταν ο Πλατανιάς και εμείς – τη χρονική στιγμή που παίξαμε- είμασταν βαθμολογικά περίπου αδιάφοροι. Το κίνητρο φέτος το έχουμε εμείς μιας και ο σωσμένος Πλατανιάς δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο στόχο πέραν του καλού ποδοσφαίρου και της καλής βαθμολογικής κατάταξης όπως είπε και ο Παράσχος, κάτι «κλασσικό» δηλαδή για ομάδες βεληνεκούς του αντιπάλου μας. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι θα μας χαριστούν. Αλλοίμονο κιόλας. Το ζητούμενο στα ματς του Παναιτωλικού πάντα ήταν η δική του εικόνα, η δική του απόδοση στο γήπεδο.

Το έξτρα κίνητρο που υπάρχει έχει να κάνει με το διπλό του Πλατανιά στο Αγρίνιο στο ματς του πρώτου γύρου. Μια ήττα που μας είχε βάλει τότε σε πολλούς μπελάδες. Καιρός – και ευκαιρία- να… ξεχρεώσουμε.

Ο άμεσος αντίπαλός μας στη μάχη της πεντάδας Αστέρας (και με δεδομένο πάντα ότι ο Πανιώνιος δε θα πάρει αδειοδότηση)βρίσκεται αυτή τη στιγμή τρεις βαθμούς μπροστά μας, μα το σημαντικότερο δείχνει να μην πατάει πολύ καλά στα πόδια του. Όσο για τα επερχόμενα ντέρμπι που ακολουθούν μετά την Ξάνθη με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακό (όλα στο Αγρίνιο) νομίζω πως ο Παναιτωλικός έχει δείξει πως με τους μεγάλους τα καταφέρνει καλύτερα.

Σαφώς και από τα ντέρμπι θα κριθούν πολλά στη μάχη της Ευρώπης. Αν τελικά χάσουμε, κανείς δε θα μπορεί να πει κάτι όπως πέρυσι που η πεντάδα χάθηκε από Κέρκυρα και Λειβαδιά στο Αγρίνιο. Για να φτάσουμε όμως στο να διεκδικήσουμε αυτό το όνειρο παίζοντας τα ρέστα μας στα ντέρμπι, χρειάζονται οι δυο νίκες με Πλατανιά και Ξάνθη. Αλλιώς πιθανότατα να μην έχουν και πολύ μεγάλη βαθμολογική σημασία τα επερχόμενα μεγάλα παιχνίδια.

Γι’ αυτό το αυριανό ματς είναι μάχη. Αν θέλουμε να κρατήσουμε το όνειρο ζωντανό, πρέπει να κερδίσουμε.

Perry