Έχουν περάσει πλέον περισσότερα από δύο χρόνια πλέον που το έργο της ανάπλασης του δημοτικού πάρκου του Αγρινίου έχει σταματήσει.

Πρόκειται για μια «βασανισμένη» υπόθεση που αφού ταλαιπώρησε την τοπική κοινωνία, έχει φτάσει πλέον στα αζήτητα… Ευθύνες μπορεί να αναζητηθούν παντού: Στην προηγουμένη δημοτική αρχή, στις παρατάξεις που προχώρησαν σε μια άνευ προηγουμένου σπέκουλα πάνω στο ζήτημα, στις ομάδες πολιτών που αντέδρασαν

Κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η τύχη της προσφυγής που οι «ευαισθητοποιημένοι πολίτες»  είχαν κάνει κατά της μελέτης του έργου, η μεγάλη παρέμβαση έχει πλέον απενταχθεί από το ΕΣΠΑ, ο εργολάβος πιθανότατα θα διεκδικήσει αποζημίωση και η σημερινή πλειοψηφία του δήμου Αγρινίου, καλυμμένη πίσω από το επιχείρημα ότι απόφαση του ΣτΕ για την προσφυγή δεν υπάρχει ακόμη, δεν αποκαλύπτει τις προθέσεις του για το πάρκο.

Ουσιαστικά όλη αυτήν την περίοδο έγιναν κάποιες παρεμβάσεις καθαρισμού και μόνον  υποθέσεις μπορούν να γίνουν, εφόσον το έργο απεμπλακεί από την παλιά εργολαβία, για το τι μέλλει γενέσθαι: Θα γίνει μια παρέμβαση μερικών χιλιάδων ευρώ, ώστε να πλησιάζει στην πρότερη του κατάσταση, υπάρχουν σκέψεις για ένταξη μιας άλλης μελέτης στο νέο πρόγραμμα του ΠΕΠ που αφορά σε Πάτρα και Αγρίνιο για τις αστικές αναπλάσεις;  Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αλλά αργά ή γρήγορα ο κ. Παπαναστασίου, θα κληθεί να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του και να αναλάβει δράση.

Σήμερα πια,  περνώντας από το πάρκο βλέπεις μισοτελειωμένα έργα, δέντρα ακούρευτα και κισσούς να κατακλύζουν τους κορμούς. Όγκους χωμάτων και πετρών, κορμούς και κλαδιά.

Η εγκατάλειψη διακρίνεται παντού,  ακόμα και στους βαμμένους τοίχους του παλιού κηποθέατρου με σπρέι και φυσικά από τα σκουπίδια, τα πολλά σκουπίδια που πνίγουν τα δρομάκια.

Οι πολίτες του Αγρινίου και ειδικά οι κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής είναι φυσιολογικό να δυσανασχετούν με την όλη  κατάσταση. Ενώ στην αρχή πίστεψαν στην ανάπλαση και θέλησαν να δουν το πάρκο τους να γίνεται καλύτερο τώρα είναι απογοητευμένοι και έχουν αγανακτήσει. Πιστεύουν πως τους δημιουργεί προβλήματα κάποτε αποτελούσε την  «αγκαλιά» της πόλης. Τώρα αποπνέει μόνο φόβο και σίγουρα αποστροφή και απογοήτευση.

Αυτή ακριβώς η αδιαφορία των αρμοδίων όμως, έχει προκαλέσει το ίδιο συναίσθημα και σε μερικούς πολίτες. Πλέον δεν δείχνουν να νοιάζονται για το μέρος αυτό που κάποτε αποτελούσε τον κύριο χώρο αναψυχής όχι μόνο της γειτονίας εκείνης αλλά ολόκληρης της πόλης.

Με την επικράτηση της τωρινής του όψης τις βραδινές ώρες είναι απλησίαστο (όπως άλλωστε και στην πρότερη του κατάσταση) καθώς θυμίζει ταινία τρόμου και οι κάτοικοι των γύρω περιοχών δεν το ρισκάρουν να το περπατήσουν. Πέραν όμως του φόβου, το εγκαταλελειμμένο πάρκο δημιουργεί και πιο ουσιαστικά προβλήματα.

Ακριβώς δίπλα από το πάρκο στεγάζεται το 5^ο Δημοτικό Σχολείο και ο  κ. Δημήτρης Ρηγογιάννης , διευθυντής του σχολείου, σχολιάζει σχετικά: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει δημιουργήσει το πάρκο είναι αρχικά ότι τους καλοκαιρινούς μήνες, όλος αυτός ο κόσμος με τα μικρά παιδιά που πήγαινε στο πάρκο και σε συνδυασμό με την κρίση γιατί δεν έχουν χρήματα πλέον, όλος αυτός ο κόσμος λοιπόν μαζεύεται στο προαύλιο του σχολείου , με αποτέλεσμα από το Μάη μήνα και μετά μπορεί να βλέπεις και 300 άτομα το απόγευμα εδώ , μικροί-μεγάλοι, ποδήλατα,  πεζοπορία, παιχνίδια συν τα ανάλογα σκουπίδια που κάνουν γιατί δεν έχουν την παιδεία αυτή, παρότι έχουμε γεμίσει τον τόπο με σκουπιδοτενεκέδες και κάδους ανακύκλωσης. Γίνεται ένας κακός χαμός και συνέχεια τσακωνόμαστε και με τις καθαρίστριες και με την υπηρεσία του Δήμου για να διατηρούμε το χώρο καθαρό. Αυτό γίνεται κατά τις ώρες της ημέρας και έπειτα τη νύχτα, τα άτομα που μαζεύονταν στο πάρκο καθ΄όλη τη διάρκεια του χρόνου πλέον μαζεύονται στο σχολείο, και προκαλούν φθορές στους τοίχους. Οι μαθητές δε μπορούν να πάνε στο πάρκο έστω για  έναν απλό περίπατο». Με δυσαρέσκεια συμπλήρωσε:  «Εμείς το πάρκο επειδή το θεωρούμε αναπόσπαστο μέρος του σχολείου μας είχαμε υιοθετήσει χώρους και κάναμε δράσεις, είχαμε αναπτύξει και περιβαλλοντολογικά προγράμματα όπως καθαριότητα στο χώρο και πλέον φοβόμαστε να βάλουμε τα παιδιά μέσα στο πάρκο έτσι όπως έχει γίνει ,τα παιδιά έρχονταν πιο κοντά με τη χλωρίδα και τη πανίδα και πλέον η επαφή αυτή έχει χαθεί. Επίσης όταν ο καιρός ζέσταινε γυμναστική πολλές φορές κάναμε στο πάρκο γιατί είχε πιο δροσιά ήταν εναλλακτικός τρόπος εκγύμνασης και ανανέωνε το ενδιαφέρον των παιδιών και μπορούσαν να αναπτύξουν μια άλλη σχέση μαζί του, το γνώριζαν, το θεωρούσαν δικό τους κομμάτι αυτή η σχέση τώρα έχει διαταραχθεί, αυτά είναι τα σημαντικότερα προβλήματα. Η γενιά αυτή δεν αγαπάει το πάρκο γιατί δεν το έχει ζήσει, αγαπάς κάτι όταν το ζεις και σου προσφέρει κάτι όχι όταν είναι σκουπιδότοπος γιατί τώρα το πάρκο έχει στραφεί εναντίον μας, ενώ είχε ανοιχτεί η αγκαλιά του ουσιαστικά  τώρα έχει γίνει εχθρός μας είναι πηγή κακού.»

Ένα θέαμα που στεναχωρεί

Στο αρχικό στάδιο της ανάπλασης καταστράφηκε αρχικά η παιδική χαρά και το  κηποθέατρο, στο οποίο γίνονταν τους καλοκαιρινούς μήνες συναυλίες, μαθητικά festival και φιλοξενούσε παραστάσεις που έκαναν περιοδείες σε όλη την Ελλάδα , πράγμα  που αποτελούσε διέξοδο στην καθημερινότητα χιλιάδων πολιτών.

Ο κόσμος πήγαινε γεμάτος χαρά στο κηποθέατρο γιατί όταν περνούσες την πόρτα του θεάτρου ταξίδευες απευθείας πίσω στο χρόνο, σε μιαν άλλη εποχή… Με τον χώρο να «ντύνεται»  από δέντρα και τα αναρριχόμενα φυτά να πέφτουν ομοιόμορφα πάνω στους πέτρινους τοίχους αλλά και την όψη της σκηνής που με τις πήλινες σκαλισμένες κολώνες φάνταζε πραγματικά κάτι το πανέμορφο, κάτι το μοναδικό.

Επιπλέον ένας ακόμη κατεστραμμένος χώρος είναι η γνωστή σε όλους καφετέρια του πάρκου που και αυτή με τον καιρό ερήμωσε. Τώρα οι μοναδικοί «πελάτες»  της είναι τα περιστέρια και τα αδέσποτα.
Οι «βομβαρδισμένοι» τοίχοι γεμάτοι με συνθήματα που προσπαθούν με το δικό τους τρόπο να περάσουν μηνύματα, γράφοντας με έντονο κόκκινο χρώμα και απλό τρόπο «freedom» και «people are not true».

Με όλα τα παραπάνω κάτοικοι του Αγρινίου και ειδικά της περιοχής του πάρκου,  έχουν πειστεί ότι πλέον έχουν να κάνουν με μια κατάσταση μη αναστρέψιμη με αποτέλεσμα όσοι από αυτούς έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία δεν έχουν και το πιο ευχάριστο συναίσθημα σε κάθε άκουσμα της λέξης «δημοτικό πάρκο Αγρινίου». Πολίτες στην γύρω περιοχή του πάρκου έκαναν μίλησαν  στο «Γ» για  την στάσιμη αυτή κατάσταση. Σε μερικές από αυτές ειπώθηκαν τα εξής:

«Η γειτονία από τη πάνω πλευρά του πάρκου δεν συμφωνούσε στο να συνεχίσουν οι εργασίες στο πάρκο, παρόλα αυτά εγώ ήθελα να φτιαχτεί το πάρκο αλλά αφού δεν υπάρχουν χρήματα…  το πάρκο ήταν μια χαρά όπως ακριβώς ήταν, εγώ στεναχωρήθηκα όμως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Για αυτό ευθύνεται ο δήμαρχος.» λέει χαρακτηριστικά κάτοικος.

«Αυτό το κόσμημα που άφησαν  οι Παπαστραταίοι για τα παιδιά και για  τον κόσμο του Αγρινίου αλλά κυρίως για τα παιδιά, που έτυχε στη ζωή μου να γνωρίσω και τον Τάσο τον  Παπαστράτο προσωπικά είναι ένα διαμάντι το οποίο αυτή τη στιγμή είναι εγκαταλελειμμένο και χρειάζεται τη φροντίδα της οργανωμένης πολιτείας μας να το φροντίσει αλλά και συγχρόνως τη φροντίδα των πολιτών να το σέβονται και να το προσέχουν.» λέει άλλος κάτοικος της περιοχής, πιο προχωρημένης ηλικίας.

Υπάλληλος καταστήματος έναντι του πάρκου δήλωσε πως «η κατάσταση με το πάρκο δημιούργησε πολλά προβλήματα στη γύρω περιοχή του και στο μαγαζί εδώ για ένα περίπου μήνα δεν πάταγε κανένας εξαιτίας των έργων στα πεζοδρόμια και κάναμε αίτημα για μεταφορά του μαγαζιού. Όσο για την κατάσταση εντός του πάρκου προφανώς και με έχει στεναχωρήσει γιατί παλιά εγώ πήγαινα τις κόρες μου που έπαιζαν και χαίρονταν την ηλικίας τους δε χρειάζονταν να πάρω το αυτοκίνητο ενώ τώρα κάθε γονιός χρειάζεται μεταφορικό μέσο για να βρει τέτοιο χώρο για τα παιδιά να παίξουν.»

Και κάπου εδώ συμπεραίνουμε ότι κάποτε είχαμε ένα πάρκο στην πόλη του Αγρινίου!

(Το ρεπορτάζ αποτελεί προϊόν πρακτικής άσκησης των εκπαιδευομένων του Τμήματος Δημοσιογραφίας του ΔΙΕΚ Αγρινίου Βασιλικής Κουτρομάνου και Σοφίας Κουτσούμπα).